Πόσο σταθερή είναι η κυβέρνηση και τα ρουσφέτιά της;

Άρθρο του Νίκου Κοτζιά

Το κατά πόσο, αλλά και με πιο τρόπο είναι η κυβέρνηση σταθερή αποτελεί κομβικό ζήτημα για το μέλλον της πολιτικής σκηνής στην Ελλάδα.

Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι η κυβέρνηση είναι σταθερή διότι δεν υπάρχει δραματική δημοσκοπική μείωση της εικόνας της ΝΔ και του πρωθυπουργού. Πράγματι η ΝΔ δεν έχει πολλές απώλειες, όμως, οι δύο εταίροι της έχουν χάσει δημοσκοπικά σχεδόν το μισό των ψήφων τους. Με άλλα λόγια, η κυβέρνηση βρίσκεται ως σύνολο σε πτώση διότι συρρικνώνονται οι δεξαμενές από όπου αντλεί -αυτή τη στιγμή- τα ποσοστά της η ΝΔ.

            Δεύτερον, υποστηρίζεται ότι οι ξένοι έχουν εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση και την σταθεροποιούν. Πράγματι, πολλοί διεθνείς παράγοντες επιθυμούν να έχουν την ησυχία τους το άμεσο επόμενο διάστημα, τόσο διότι ήδη έχουν πάρει όσα ήθελαν από την Ελλάδα και για τα οποία την εκβίαζαν, όσο και γιατί έχουν ορισμένα εσωτερικά προβλήματα. Από τις εκλογές στο Βερολίνο μέχρι τα αδιέξοδα στο Παρίσι. Η κυβέρνηση θα είχε φύγει από καιρό και η ντόπια Ολιγαρχία θα είχε ηττηθεί προ πολλού εάν δεν είχε τις πλάτες του ξένου παράγοντα, ο οποίος για την υποστήριξη που της παρέχει έχει λάβει ως αντάλλαγμα την μετατροπή της Ελλάδας σε αποικία χρέους. Ταυτόχρονα αυτή η περίοδος κάθε άλλο παρά είναι ήσυχη για τον λαό, που καλείται καθημερινά να πληρώσει τις υποχωρήσεις και παραχωρήσεις στους ξένους και σύντομα θα ξαναβάλει σε ένα κοινό ποτάμι τα επιμέρους ρεύματα αντίστασης.

            Τρίτον, η κυβέρνηση στηρίζεται στη διαπλοκή, παλιά και νέα. Στα γραφεία των Ολιγαρχών υπάρχει η εκτίμηση ότι η σημερινή κυβέρνηση θα επιβιώσει για αρκετούς μήνες, στο διάστημα των οποίων θα διανεμηθεί η περιουσία του ελληνικού δημοσίου σε «τιμές κάτω του κόστους». Επιθυμούν, λοιπόν, να είναι «μέσα στο παιχνίδι» τώρα που ξεκινά το μεγάλο φαγοπότι. Εξαιτίας της απληστίας που τους διακρίνει, παρέχουν υποστήριξη στη κυβέρνηση, ζητώντας ακόμα περισσότερα ανταλλάγματα. Όμως, όταν θα αρχίσει να γίνεται η μοιρασιά, επειδή δεν μπορούν όλοι να πάρουν όλα, τα αποσταθεροποιητικά σκάνδαλα, κόντρες, πισώπλατα κτυπήματα θα είναι στην ημερησία διάταξη.

            Τέταρτον, σταθεροποιητικά λειτουργούν για την κυβέρνηση, οι πελατειακές σχέσεις στην εποχή της κρίσης. Παλιά το σύστημα συνενοχής χρησιμοποιούσε τα ρουσφέτια ως διευκόλυνση τακτοποίησης δικών του ανθρώπων ή συγγενών τους. Σήμερα το χρησιμοποιεί προκειμένου να δεσμεύσει ανθρώπους που δεν έχουν άλλο δρόμο επιβίωσης από το να μην απολυθούν, να μην μετατεθούν, να μην μπουν στην διαθεσιμότητα, να μπορέσουν να κάνουν κάποιο διακανονισμό. Η εποχή της κρίσης είναι η εποχή του «σκληρού» ρουσφετιού επιβίωσης και όχι απλά τακτοποίησης. Κατέστρεψαν τη χώρα. Διαχειρίζονται καταστροφικά την καταστροφή, αλλά το ρουσφέτι παραμένει ρουσφέτι. Όμως, λόγο της κρίσης, δεν μπορούν να κάνουν ατέλειωτα ρουσφέτια και ο λαός θα βρει το δρόμο από την αναμονή και πάλι στην πάλη.    

            Ο πέμπτος μηχανισμός είναι και ο κυριότερος. Πρόκειται για την πολιτική αυταρχισμού και καταστολής. Πολιτική που συνοδεύεται από την καθημερινή προσπάθεια της κυβέρνησης να μετακινηθεί η προσοχή της κοινής γνώμης από τα μεγάλα πατριωτικά, δημοκρατικά και κοινωνικά ζητήματα, σε επιμέρους και ανώδυνα για το σύστημα. Να μην ασχολείται η ελληνική κοινωνία με το γεγονός ότι μέσα στην κρίση η Ολιγαρχία πολλαπλασιάζει την περιουσία της. Ότι έναντι ενός κομματιού ξερού ψωμιού. της χαρίζεται ο ορυκτός πλούτος, οι κερδοφόρες κρατικές επιχειρήσεις, τα καλύτερα οικόπεδα φιλέτα.

            Όλοι αυτοί οι μηχανισμοί σταθεροποίησης της σημερινής κυβέρνησης δεν είναι μεσοπρόθεσμα ούτε σταθεροί και πολύ λιγότερο «αιώνιοι». Η αποσταθεροποίησή τους έρχεται. Θα είναι το έναυσμα για τον τερματισμό της κυρίαρχης πολιτικής.